مقایسه اثر دارویی آمانتادین و متیل فنیدیت در کودکان و نوجوانان با اختلال نقص توجه/بیش فعالی: یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سو کور

مقدمه: هدف مطالعه حاضر بررسی بیشتر و تحت شرایط دو سوکور و کنترل شده ی، اثر بخشی آمانتادین در کودکان و نوجوانان با اختلال نقص توجه / اختلال بیش فعالی نسبت به متیل فنیدیت است. روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی در طی 6 هفته بوده است. چهل نفر (28 پسر و 12 دختر) با اختلال تشخیص داده شده با معیار dsm-iv-tr جمعیت مورد مطالعه ی، این تحقیق را تشکیل داده اند. تمام افراد مورد مطالعه به طور تصادفی تحت درمان با استفاده از کپسول آمانتادین با دوز 150-100 میلی گرم در روز بسته به وزن (100 میلی گرم در روز برای< 30 کیلوگرم و 150 میلی گرم در روز برای >30 کیلوگرم) و یا متیل فنیدیت با دوز 30-20 میلی گرم در روز برای 6 هفته تحت کارآزمایی بالینی قرار گرفتند. ابزار اصلی اندازه گیری پیامد، مقیاس اندازه گیری اختلال نقص توجه/بیش فعالی والد و معلم (ورژن چهارم) بود. (adhd-rs-iv). یافته ها: تفاوت معنی داری بین دو گروه، در نمرات والدین و معلمین وجود نداشت (1=df و 0/02=f و 0/86=p و 1=df و 0/01=f و 0/89=p). عوارض کاهش اشتها و بی قراری در گروه متیل فنیدیت به میزان بیشتری مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که آمانتادین سبب بهبود قابل توجه علائم اختلال شده و به خوبی تحمل می شود و ممکن است در درمان کودکان مبتلا به اختلال مفید باشد. با این وجود، نتایج حاضر نمی تواند به عنوان اثبات کننده اثربخشی این دارو تلقی شود.